Menu

Lewe Glowne Menu - PolskiInternet.com

Polecamy

Left Menu - PolishInternet.com

Reklama

Left Banner Dom Blizniak Dzialka - Polskiinternet.com -- PolishInternet.com
 
    

Sprzedaż: Dom Blizniak

 Rzeszów, Polska.  
  więcej…
.........................................


Sprzedaż: Działki

Lutoryż, Rzeszów, Polska.  
  więcej…
.........................................

Left Banner - PolskiInternet.com
Top Menu - PolskiInternet.com
Top Banner - PolishInternet.com
Najnowsza oferta - Polskiinternet.com
Oferta »  Rabat 10% jeżeli zamieścisz reklamę w tym tygodniu. Więcej tutaj.
Szukaj - PolskiInternet.com

Edukacja 


Język polski | Polish language ...

"Informacje nt. Języka Polskiego."

 

[ Alfabet   |   Lekcje: 1 -15  |  Lekcje: 16 - 30   |  Lekcje: 31 - 45   |  Język polski ]

 

Sub-page-ad // PolskiInternet.com

 R E K L A M A:

Język polski cieszy się zasłużoną opinią najtrudniejszego języka świata. Napisanie zarysu jego gramatyki to zadanie niełatwe, tym bardziej gdy robi to osoba niebędąca zawodowym lingwistą, w oparciu o dostępną literaturę i własną znajomość języka.

Choć ortografia polska nie zawsze dostarcza pewnych wskazówek dotyczących wymowy, zasada „czytaj tak, jak jest napisane” może być stosowana w o wiele większym stopniu niż np. w języku angielskim. Nieco gorzej wygląda stosowanie zasady „pisz tak, jak mówisz”. Polska ortografia ignoruje liczne asymilacje występujące w odmianie i słowotwórstwie, stosując (niekonsekwentnie) zasadę morfologiczną. Prawdziwą zmorą dla uczących się polskiego (także dla młodych Polaków) jest natomiast stosowana w polskiej ortografii zasada historyczna, różnicująca pisownię trzech dźwięków w zależności od ich pochodzenia: u/ó, rz/ż, ch/h. Różna pisownia jest tutaj z jednej strony zaszłością historyczną, z drugiej jednak strony pozwala odróżnić od siebie homofony (wyrazy identycznie brzmiące): Bug – buk – Bóg, morze – może, hełm – Chełm (miejscowość; w staropolskim także chełm ‘wzgórze’). Co jest bardzo trudne odróżnić i zrozumieć dla kogoś kto uczy się j. polskiego.

Język polski należy do grupy stosunkowo bliskich sobie języków słowiańskich, które określa się jako zachodniosłowiańskie. W porównaniu z innymi zachował wiele archaicznych rysów. Najbliżej spokrewnione są z nim języki:
- kaszubski: będący pozostałością języka pomorskiego; dialekty kaszubskie są używane na obszarze między Łebą a Zatoką Gdańską, na północ od Chojnic; przez autorów polskich często traktowany jest jako dialekt polszczyzny, co nie zgadza się z podejściem autorów zagranicznych, nadto kaszubski dla Polaka brzmi niezrozumiale, co uważa się za dostateczne kryterium odrębności językowej; polski wraz z pomorskim (kaszubskim) oraz wymarłymi dialektami (oznaczonymi „†”) połabskimi† i meklemburskimi† miałby tworzyć podgrupę lechicką,
- dolnołużycki: używany przez ok. 20–30 tys. ludzi w okolicach Chociebuża (Cottbus, Niemcy),
- górnołużycki: używany przez 60–90 tys. mieszkańców okolic Budziszyna (Bautzen, Niemcy). Jezyk ten jest bliższy czeskiemu,
- czeski,
- słowacki.

Nieco bardziej odległe są inne języki słowiańskie:
- wschodniosłowiańskie: rosyjski, białoruski, ukraiński wraz z bliskim mu rusińskim (rusnackim) używanym przez Rusnaków w Wojwodinie i Chorwacji oraz staroruski†, ich wymarły przodek.
- południowosłowiańskie: słoweński (z cechami języków zachodniosłowiańskich), serbsko-chorwacki (dziś z przyczyn czysto politycznych wyróżnia się chorwacki, serbski i bośniacki) i bułgarski wraz z bliskimi mu banackim (rzadko wyróżniany) i macedońskim (wyróżniany powszechnie, ale poza Bułgarią); do tej grupy zaliczamy też język staro-cerkiewno-słowiański† używany jako język misyjny w okresie chrystianizacji południowej słowiańszczyzny (jego współczesna wersja, określana jako język cerkiewno-słowiański, jest używana przez Kościół Prawosławny).

W polskiej wymowie dźwięki silnie oddziałują na siebie, stąd spotyka się różne poglądy na ilość fonemów (głosek) w języku polskim. Pewne fonemy występują tylko w pewnych kontekstach, niektóre zaś segmenty języka można zamiennie traktować bądź jako jeden fonem o niejednolitej artykulacji (innej na początku niż na końcu), bądź też jako dwa zlane ze sobą fonemy.

Polski alfabet składa się z 32 liter: a, ą, b, c, ć, d, e, ę, f, g, h, i, j, k, l, ł, m, n, ń, o, ó, p, (q), r, s, ś, t, u, (v), w, (x), y, z, ź, ż. Trzy dodatkowe litery q, v, x występują tylko w tych nieprzyswojonych wyrazach obcych, które zachowały oryginalną pisownię. Porządek tych 35 liter jest istotny przy odszukiwaniu wyrazów w słownikach: góra następuje po gotyk, bo ó jest odrębną literą, a nie jakąś odmianą o. Tradycyjnie mówi się także o 7 dwuznakach oznaczających pojedyncze dźwięki: ch, cz, dz, dź, dż, rz, sz, choć podobną funkcję mają w pewnych kontekstach (przed samogłoską) kombinacje liter ci, dzi, gi, ki, ni, si, zi (a z pewnymi zastrzeżeniami także bi, fi, mi, pi, wi). W słownikach wszystkie te dwu- i trójznaki traktowane są jak zwykłe zestawienia liter. Należy zwrócić uwagę, że w pewnych wyrazach mogą wystąpić połączenia liter dz, dż, rz nietworzące dwuznaku, tj. reprezentujące dwa odrębne dźwięki.

Jedna z podstawowych zasad polskiej pisowni głosi, że dla zapisu dźwięków spalatalizowanych:
- na końcu wyrazów i przed spółgłoskami używamy ć, ń, ś, ź, dź, np. ryś, tańczyć, źrebię, miedź,
- przed i piszemy c, n, s, z, dz bez kreseczki, np. rysi, tani, cicho, zima, miedzi,
- przed inną samogłoską piszemy ci, ni, si, zi, dzi, choć czytamy pojedynczy dźwięk, np. rysie, taniec, ciacho, ziemia, miedzią.

Inne litery polskiego alfabetu to ą i ę. W błędnym mniemaniu większości Polaków wyniesionym ze szkoły oznaczają one rzekomo „samogłoski nosowe”. Tymczasem w polskim nie ma żadnych samogłosek nosowych: obie litery z ogonkiem oznaczają po dwa następujące po sobie w toku mowy dźwięki każda. Pierwszym elementem ę jest oczywiście e, ciekawe jednak, że ą zawiera jako pierwszy element o, a nie a.

Alfabet polski oparty jest na alfabecie łacińskim i składa się obecnie z 32 liter:



[ Szare litery nie są w polskim alfabecie używane ]
 

 

Litery z alfabetu łacińskiego: Q, V i X nie są zaliczane do liter polskiego alfabetu, gdyż w polskim słowotwórstwie nie ma potrzeby ich stosowania. Występują one tylko w wyrazach pochodzenia obcego, czyli zapożyczonych.

 



[Najstarsze abecadło polskie, zbiory Cambridge Trinity College z XVI wieku.]


Druk polski zachował pismo gotyckie do XVII wieku w odmianie zwanej szwabachą. Dopiero u schyłku XVII wieku pojawiały się już całe książki drukowane okrągłą italiką. Pierwszymi językoznawcami polszczyzny byli w dziedzinie alfabetu i ortografii rektor krakowski Jakub Parkoszowic i ks. Zaborowski, naśladujący wzory Jana Husa. Ich następcami byli późniejsi humaniści Kochanowski, Górnicki i Januszowski. Staropolskie abecadło – „Obiecadło wedle ortografijej pana Kochanowskiego: A à á ą b b’ c ć cz d dz dź dż e è é ę f g h ch i j k l ł m m’ n ń o ò ó p p’ q r rz s ś sz t u w w’ x y z ź ż.”. Ten zestaw umożliwia zapisanie słów w dialektach języka polskiego i dokładniejszą transliterację starych zapisów.
Kiedys na Polesiu wśród Tatarów do zapisu języka polskiego używane było pismo arabskie.

 

Zapraszamy do nauki alfabetu polskiego na linii, naciskując tutaj.



Źródło: Wikipedia
Data: 28-04-2016

 

 

 

Wiecej informacji - PolskiInternet.com

Edukacja             — Indeks

Historia Polski   — Indeks

Fakty o Polsce   — Informacje

Turystyka          — Informacje turystyczne

 

 

 

Duzy Baner - PolskiInternet.com
 REKLAMA:                                                                           
 

 

  Poprzednia   Do Góry
 
Dolne Menu - PolskiInternet.com

Strona Główna   ||   Dodaj Naszą Stronę  |  Kontakt  |  Redakcja  |  Zamów Reklamę  |  Zamów Ogłoszenie  |  Zgłoś Konkurs  |  Indeks Strony  |  Patroni i Partnerzy  

Copyright - PolskiInternet.com
Inne języki: English Version  
 
Copyright (c) 1998 - 2024  PolskiInternet.com. Wszystkie prawa zastrzeżone.  Member of PolMedia.us Marketing Group.