Hymn jest to uroczysta pieśń pochwalna lub świąteczna, pierwotnie sławiąca bóstwo, później także bohaterów i ich czyny oraz wielkie idee. Hymn narodowy/państwowy jest pieśnią patriotyczną o zasięgu ogólnokrajowym, stanowiąca odbicie i uzewnętrznienie poczucia wspólnoty i odrębności narodowej, wyrażająca uczucia zbiorowe wobec symboli, tradycji i instytucji danego narodu.
Sub-page-ad // PolskiInternet.com
R E K L A M A:
Polski Hymn Narodowy jest to "Pieśn legionów polskich we Włoszech", zw. z czasem "Mazurek Dąbrowskiego", która została napisana przez Józefa Wybickiego w Reggio (Włochy) między 16 a 19 lipca 1797 r. dla uświętnienia uroczystości pożegnania odchodzących z miasta legionistów. Została również w tym czasie po raz pierwszy odśpiewana (prawdopodobnie przez autora) na przyjętą melodie ludową (autorstwo muzyki długo mylnie przypisywano Michałowi Kleofasowi Ogińskiemu). Marsz był dostosowany do melodii ludowego mazura podlaskiego, gdzie przyją się natychmiast dzięki trafnemu połaczeniu pierwiastków profetycznych z elementami pobudki zołnierskiej.
Tekst ogłoszono po raz pierwszy w Mantui w lutym 1799 r. w gazetce: "Dekada Legionowa". Tekst pierwotny nie doczekał się współczesnie druku; oba autografy - z archiwów Wybickiego i legionowego - zagineły podczas II Wojniy Światowej. Tekst znany z autografu Wybickiego różni się od obecnie przyjętego ("Jeszcze Polska nie zginęła") drobnymi zmianami i dodatkówymi zwrotkami: czwarta - o "Niemcu, Moskalu", i ostatnia, szósta - o "Kościuszce", a także odwrotną kolejnoscią zwrotek drugiej i trzeciej oraz stylistyczne wygładzenie tekstu Pieśni legionów polskich, które charakteryzuje zastąpienie rymu nie umarła: wydarła i przez nie zginęła: wzięła.
Swoją karierę od okolicznościowej piosenki żołnierskiej do hymnu narodowego - zawdzięcza "Mazurek Dąbrowskiego" przede wszystkim zawartej w celnej formule wstępnego dwuwiersza myśli o trwaniu narodu mimo utraty bytu państwowego. Myśl ta stała się fundamentem świadomości narodowej czasu niewoli. Piesń Legionów szybko przenikneła do kraju, gdzie "stała za istne wici do mieszkańców zaborów wszystkich". Jej popularność wzrosła po wkroczeniu armii napoleońskiej; a w 1806 r. ukazał się w Warszawie pierwodruk. Za czasów Księstwa Warszawskiego melodia "Mazurka Dąbrowskiego" była często utrwalana na walcach modnych, wówczas pozytywek. Kolejny okres popularności "Mazurka Dąbrowskiego" to Powstanie Listopadowe. Pieśń została zakazana w zaborze rosyjskim i pruskim. Mazurek współzawodniczył z kilkoma innymi pieśniami pretendujacymi do miana hymnu narodowego: "Boże, coś Polskę..." Antoniego Felińskiego - w latach 1860-62, "Chóralem" (Z dymem pożarów...) Kornela Ujejskiego - od 1846 r. oraz z "Rota" nazywana wówczas Hymnem grunwaldzkim (Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród...) Marii Konopnickiej napisana w 1910 r. oraz innymi utworami, które powstały pod wpływem wydarzeń dziejowych. Apogeum popularności pieśń ta osiagnęła przez jej przekłady na języki obce, m.in. francuski w 1829 r., niemiecki w 1830 r., angielski w 1833 r. i parafrazy obcojęzyczne. Zyskał przez to wielką popularność miedzynarodową.
W pierwszych latach po odzyskaniu niepodleglości żadna z pieśni patriotycznych nie została oficjalnie uznana za hymn państwowy. Po dojściu do władzy eks-legionistów, uważajacych się za spadkobierców idei i czynów żołnierzy gen. J.H. Dąbrowskiego, "Mazurek Dąbrowskiego" został zatwierdzony jako hymn państwowy w latach 1926-27. Po II Wojnie Światowej w 1948 r. "Mazurek Dąbrowskiego" uznano ponownie ale już urzędowo jako hymn państwowy. W 1978 r. otwarto w Bedominie pod Kościerzyną, w miejscu gdzie urodził sie Józef Wybicki - Muzeum Hymnu Narodowego.
Obowiazujący tekst hymnu i jego zapis nutowy zawiera Ustawa Sejmowa z 31 stycznia 1980 r.
Polski Hymn
Narodowy ...
Historia Hymnu:
Hymn jest to uroczysta pieśń pochwalna lub świąteczna, pierwotnie sławiąca bóstwo, później także bohaterów i ich czyny oraz wielkie idee. Hymn narodowy/państwowy jest pieśnią patriotyczną o zasięgu ogólnokrajowym, stanowiąca odbicie i uzewnętrznienie poczucia wspólnoty i odrębności narodowej, wyrażająca uczucia zbiorowe wobec symboli, tradycji i instytucji danego narodu.
